Vreemdeling in eigen land

Na ruim een week in de nieuwe oude heimat blijkt het wel weer wennen. Mijn zoon kreeg op de eerste training van zijn nieuwe voetbalclub te horen dat 'wij in Duitsland op tijd beginnen' nadat hij drie minuten te laat was omdat we de weg even kwijt waren. Mensen lopen niet bij rood licht over straat, ook al zijn er in geen velden of wegen auto's te bekennen. En in de supermarkt schallen reclamespots voor orthopedische inlegzolen en lijfrentes. Welkom in Duitsland, het land van regels, vergrijzing en slaapliedjes van gedroomde bestaanszekerheden. Het verbaast niet dat de Duitsers de ECB niet meer begrijpen. Na het laatste besluit van de ECB afgelopen week waren bijna alle Duitse economen in Mainhatten razend. Volgens hen was Mario Draghi echt te ver gegaan. Wat had het aankopen van privéschuldpapier nog met monetair beleid te maken? Veel. Na Draghi's whatever-it-takes om de eurozone bij elkaar te houden, is het nu een whatever-it-takes om stagnatie en Japanse toestanden in de eurozone te voorkomen. De strategie is duidelijk. De ECB doet er nu alles aan om de aanbodzijde van de kredietgroei op gang te krijgen. Met conditionele liquiditeit, het aankopen van ABS en pandbrieven en uiteindelijk ook de bankenstresstests is er geen excuus meer: aan de banken ligt het dan niet meer als de economie niet groeit. Maar wat als de oorzaak niet de banken zijn, maar de zwakke vraag naar kredieten? Dan helpt alleen nog de Draghi-bag. Betaal elke burger maandelijks 250 euro via de belastingdiensten van de verschillende lidstaten. De eurozone telt zo'n 330 miljoen inwoners, dus na een jaar heeft de ECB haar balans ook met 1.000 miljard euro vergroot. Dat is wat Draghi nu op een ingewikkelde manier ook probeert te bereiken. Gegarandeerd. Burgers zouden met dat geld schulden aflossen of meer besteden. Als de ECB dan ook nog zou aankondigen dat de maandelijkse overboekingen zo lang doorgaan totdat de inflatie weer boven 2 procent staat, gaat dat geld ook daadwerkelijk in de conjunctuur en niet alleen in de spaarpot. Vooral in Duitsland lijkt zo'n Draghi-bag een groot hersenspinsel. En ja, het is monetaire financiering, in strijd met de Verdragen en het vermindert de druk op regeringen om meer te hervormen. Maar wat als zo'n Draghi-bag wordt verbonden aan verplichte structurele hervormingen? Zou dat niet een onconventionele maar ook zeer controverse en efficiënte manier zijn om Japanse toestanden in Europa te bestrijden? Hardop roepen zal ik dat in Duitsland beter niet, anders sturen ze mij nog naar de kerkers van de Bundesbank met een prop in mijn mond. Misschien ben ik in België 'onDuitser' geworden dan ik eigenlijk zou willen toegeven. Maar ik voel steeds meer voor het inruilen van principes tegen pragmatische oplossingen. Ik vrees dat ik toch een beetje een vreemdeling in eigen land ben geworden. Deze column verscheen vandaag in het Belgische dagblad "De Tijd".