Column - Bloedend hart

Mijn hart bloedt voor Brussel, het gekke warrige ondoorgrondelijke Brussel waar ik tien jaar woonde en waar mijn kinderen hun jeugd doorbrachten. Het Brussel, waar ik nog zo vaak kom om vrienden en collega's te zien en gewoon de sfeer van de stad te voelen. Het is moeilijk om in deze dagen emoties, verdriet, analyse en economie in een column te pakken. Proberen wil ik het toch. Gek genoeg zijn de Europese leiders er bij terreuraanslagen er als de kippen bij om de terreurdaad als Europees te labellen en als aanslag op alle Europeanen te zien. Dat gebeurde in Parijs en nu ook in Brussel. De eerdere aanslagen in Madrid en London waren nog te veel verbonden aan de aanslagen in de Verenigde Staten. Met President Hollande voorop, stonden de leiders weer schouder aan schouder om te laten zien dat Europa niet voor tirannen zal zwichten. Maar zo langzaam klinken ook deze woorden hol. Als oplossing om terrorisme voor te zijn, wordt het uitwisselen van gegevens genoemd en meer samenwerking door inlichtingendiensten en politie. Deze woorden klinken al sinds de Europese Akte van 1986 en de verdragen van Maastricht, Amsterdam en Lissabon. En ondertussen kwamen er nauwelijks bevoegdheden voor de EU en bespioneerden de nationale inlichtingendiensten elkaar en elkaars leiders. Als het om markt en geld draaide, was de Europese Unie wel gewild, maar zodra het om veiligheid en de moraliteit van justitie ging, niet. De terreuraanslagen in Parijs en Brussel laten zien dat de terroristen zijn wat de EU niet is: echt internationaal, samenwerkend over de grenzen, grenzeloos in hun mobiliteit en één in hun doel, wat dat doel dan ook moge zijn. Zij blijken over een internationaal inlichtingen - en financieel netwerk te beschikken en wisselen informatie uit. Hoe kan het dat terroristen slagen in eenheid waar Europa langzaam desintegreert, vanwege de nationale belangenstrijd en het gevecht over wie het voor het zeggen heeft? Terwijl de kille economische analyse eigenlijk zegt dat terroristische aanslagen nauwelijks een meetbaar effect hebben op de economie, zo vrees ik dat het deze keer anders is. Parijs en Brussel zijn een keerpunt met blijvende gevolgen. Het grenzeloze Europa is met de aanslagen van Brussel een stuk verder richting geschiedenis opgeschoven. En ook benadrukken de regeringsleiders juist nu de Europese geest, zo ziet de werkelijkheid toch behoorlijk anders uit. Het gevaar is dat de aanslagen de huidige disintegratie van Europa zullen bevorderen. Het terugdraaien van Schengen zal waarschijnlijk worden versneld, de aanhangers van een Brexit zullen rugwind krijgen en de anti-vluchtelingen sfeer en de steun voor het AfD in Duitsland zullen aan vaart winnen. Terwijl mijn hart bloedt voor Brussel en België, zo bloedt mijn hart minstens zo sterk voor het verlies van het Europese ideaal door niet te willen delen. Deze column verscheen ook in het Belgische dagblad "De Tijd"